Ξύλινα Σπαθιά

Abstract

Το ροκ στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχει περάσει από διάφορα μήκη και πλάτη, μας έχει προσφέρει συγκινήσεις και απογοητεύσεις αλλά σχεδόν ποτέ ευχάριστες εκπλήξεις. Λες και ότι πάνω απ' αυτό πλανιόταν η κατάρα της αδιαφορίας. Οι καιροί και οι καταστάσεις αλλάζουν όμως. Τα χρόνια περνάνε και ροκ στην Ελλάδα των 90'$ δεν σημαίνει μόνο μικρά σκοτεινά μπαράκια, αλλά και καθιερωμένους συναυλιακούς χώρους, μέχρι και στάδια Απ' τα μπαράκια της Θεσσαλονίκης ξεκίνησε η τετραμελής παρέα που αποτελεί τα "ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ". Ο Παύλος Παυλίδης αφού περιπλανήθηκε στα Sound systems του Παρισιού, έγραψε τραγούδια, πειραματίστηκε με τον ήχο και δημιούργησε κάτι νέο και τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο συγκρότημά του "Τα μωρά στη φωτιά". Μέρα με τη μέρα ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό του Παύλου. Μια νέα πρόταση που με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη υλοποιήθηκε χάρις στη βοήθεια των Βασίλη Γκουνταρούλη, Χρήστου Τσαμπράζη και Πάνου Τόλιου. Τώρα πια ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ δεν αποτελούν το μουσικό όχημα ενός ανθρώπου αλλά το δημιούργημα μιας πολύμορφης παρέας μουσικών που κοινό τους γνώρισμα είναι το γεγονός ότι προέρχονται από τελείως διαφορετικά μουσικά στίγματα. ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ, λίγο καιρό μετά τις πρώτες τους εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη, κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο "ΞΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ", που κάνει αμέσως μια μικρή αλλά φανατική ομάδα κοινού και κριτικών να στρέψει το βλέμμα της στη συμπρωτεύουσα. Έτσι από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο, ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ βρίσκονται στο στούντιο ηχογραφώντας τα 9 τραγούδια που αποτελούνε το υλικό του δεύτερου τους LP με τίτλο ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ. Εννέα τραγούδια σε στίχους του Παύλου Παυλίδη, ενώ για τη μουσική συνεργάστηκαν όλοι μαζί και έτσι ο καθένας έδωσε το προσωπικό του στίγμα, από το Funk της PITA και τα Ηλεκτρονικά στοιχεία που υπάρχουν στον ΚΑΙΝ, στο Punk ΟΤΙ ΘΕΣ ΕΣΥ και στο νοσταλγικό ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ. ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ λοιπόν, μπορεί να λειτουργούν άψογα μουσικά αλλά και στιχουργικά δεν υστερούν. Οι στίχοι του Παύλου λειτουργούν καταλυτικά από το πρώτο κιόλας άκουσμα, συγκινούν τον ακροατή και τον παρασύρουν μαζί τους σε ονειρικά ταξίδια όπως στο ΑΤΛΑΝΤΙΣ όπου οι μνήμες από το παρελθόν έρχονται αντιμέτωπες με το φλύαρο παρόν που ζούμε, και το ανυπόμονο μέλλον που το προσμένουμε σαν κάτι που θα φέρει την αλλαγή. "Κι όμως είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι..." τραγουδάει ο Παύλος στο καλοκαιρινό ΛΥΩΜΕΝΟ ΠΑΓΩΤΟ, το απόλυτο χιτ για τις ηλιόλουστες μέρες που όμως αφήνει την έντονη γλυκιά του γεύση σαν ένα εφόδιο για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα και όχι μόνο "κολλάει στο χέρι" αλλά και στην καρδιά μας.