"Ο Άγιος Βάκχος"

Abstract

«Εδά τραπέζιν όμορφο, με καμουχά στρωμένο Ο βασιλιάς κι ο Μαυριανό κι ο Μικροκωνσταντίνος αντάμα τρώγαν κι έπιναν στου πλάτανου τη ρίζα...» Από τους πρώτους στίχους του δημοτικού τραγουδιού, η έμπνευση με οδηγεί στο να παραλληλίσω τη ζωή με το όμορφο τραπέζι. Στρωμένο μ' όλα τα γλυκά και τα πικρά που πρέπει κανείς να δοκιμάσει, το τραπέζι κέντρο του ζευγαριού, της οικογένειας, της ομάδας. Με rondo τη ζωή και το θάνατο και θέματα τον έρωτα, τις γιορτές της άνοιξης, το θάνατο, την ξενιτειά και τη γέννα. Δεμένο άρρηκτα με τη δημοτική μουσική και ντυμένο τη δυναμική και τις εικόνες που από την αρχαία αγγειογραφία μέχρι τους δημοτικούς χορούς σηματοδοτεί την ελληνική ομορφιά. «Ο θεμελιώδης ρυθμός ας στυλωθεί εις το κέντρο της εθνικότητας και ας υψώνεται κάθετα, ενώ το νόημα από το οποίο πηγάζει η ποίησις και το οποίο αυτή υπηρετεί, απλώνει βαθμηδόν τους κύκλους του» - Διονύσιος Σολωμός. Θά 'θελα να τονίσω τη σημασία που 'χει για μένα αυτή η σύνδεση των χορικών του Αριστοφάνη με το ύφος τόσο των ίδιων των χορικών τελετών -γιορτών- ύμνων στο Βάκχο και τους άλλους θεούς, όσο με το μουσικό ύφος στο οποίο γράφτηκαν. Ρυθμολογία ελληνικών δημοτικών χορών 7 /8 ,9 /8 κ.λπ. και άμεση αναφορά στα ελληνικά χριστιανικά πανηγύρια. Κι έτσι με οδηγό το Διόνυσο, Βάκχο χαρούμενο ή Άγιο Χριστιανό, προσπάθησα να οδηγήσω τη γιορτή των χορικών μέσα απ' αυτό το διαχρονικό πανηγύρι της ζωής και της άνοιξης. Θά 'θελα να ευχαριστήσω θερμά τους συνθέτες που παραχώρησαν τις μουσικές των χορικών, αποσπάσματα των συνδέσεων για ολόκληρες τις κωμωδίες που γράφτηκαν για τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.