Την τελευταία φορά που είδα το Παρίσι

Abstract

Ρομαντικό δράμα, εμπνευσμένο από μια νουβέλα του Σκοτ Φιτζέραλντ, η ταινία παρουσιάζει μέσα από ένα μεγάλο φλας-μπακ (όπως το θυμάται ο ίδιος ο συγγραφέας) τον έρωτα ενός Αμερικανού συγγραφέα με μια πλούσια συμπατριώτισσά του, στο Παρίσι. Ευκαιρία για ένα κλασικό μελό, με μπόλικο κλάμα. Τι να πει κανείς για την Τέιλορ; Είναι σίγουρα από τις λιγοστές εκείνες ηθοποιούς που τα συνδυάζουν όλα: ταλέντο, ομορφιά και ερωτισμό. Από παιδί – θαύμα σε οικογενειακές ταινίες εποχής ή μη, με τη Λάση ή χωρίς το περιβόητο σκυλί («Η ζωή με τον πατέρα», «Μικρές Κυρίες»), μετατρέπεται σύντομα σε νεαρό, γλυκό κορίτσι που γνωρίζει τον πρώτο της έρωτα («Ο μπαμπάς της νύφης»), κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο («Μια θέση στον ήλιο»), ρομαντική κοπέλα που θυσιάζεται για την αγάπη της («Η Τελευταία φορά που είδα το Παρίσι»), η πιο δυναμική («Ο γίγας»), η Τέιλορ θα καταλήγει σε αισθησιακή γυναίκα στις ταινίες που θ’ ακολουθήσουν («Λυσσασμένη γάτα», «Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι», «Ζήσαμε στην αμαρτία», ταινία που της χάρισε και το Όσκαρ, αν και η ίδια το θεωρούσε «Όσκαρ συμπόνοιας», «Κλεοπάτρα», «Ποιος φοβάται τη Βερτζίνια Γουλφ;», άλλο Όσκαρ ερμηνείας, «Ανταύγιες σε χρυσά μάτια» κ.ά.). Είτε όμως νεαρή, ρομαντική κοπέλα είτε αισθησιακή, συναρπαστική γυναίκα, η Τέιλορ είναι από τις σταρ εκείνες που αναδίνουν αρκετή γοητεία και ερωτισμό ώστε να κάνουν τον άντρα να τις ποθεί. Σταρ ξεχωριστή που τόσο στην καθημερινή της ζωή (με τους διάφορους γάμους της, ιδιαίτερα τους δύο με το Ρίτσαρντ Μπάρτον) όσο και στην κινηματογραφική της προσωπικότητα δεν έπαψε να τραβάει το ενδιαφέρον του κοινού.