Διονύσης Σαββόπουλος

Abstract

Την άνοιξη του ’65, ο - αγνωστός μου - Γ. Μ. Καλιόρης, γράφει στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» ύστερα από μια πρώτη ακρόαση των τραγουδιών του Σαββόπουλου εκείνης της εποχής: «Τα τραγούδια αυτού του είδους, είναι αδύνατο να τα οικειοπειηθούμε σε κάποιο βάθος με την πρώτη ακρόαση ή με ακροάσεις ασυνειδητοποίητης προσοχής αντιστέκονται με πείσμα σε μια τέτοια προσπέλαση». Διαβάζω αυτές τις φράσεις σε κάποιες από τις πρώτες σελίδες της «Σούμας» του Σαββόπουλου ( Εκδ. Ιανός) και σκέφτομαι ότι ακόμα και σήμερα τόσα χρόνια μετά και με όλη την μυθοποίηση του δημιουργού τους και του έργου του υπάρχουν κομμάτια, υπάρχουν φράσεις, υπάρχουν σημεία αυτού του έργου που θέλουν μια ειδική προσέγγιση, μια ειδική ευαισθητοποίηση, προκειμένου να αποκαλυφθούν. Μ’ όλο που πια, η συνειδητοποιημένη προσοχή» γίνεται όλο και πιο σπάνια όχι μόνο για τους ανθρώπους των γενεών που μεγάλωσαν με το Σαββόπουλο αλλά και για τους νεώτερους... «Δεκέμβρη του ’44, γεννήθηκα στη Σαλονίκη»... «Από τα χώματα και με το αεράκι»... Στα 19 του χρόνια, εγκατέλειψε - λέει - τις νομικές του σπουδές «χάριν της Τέχνης». Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής του ήταν 10 μόλις... κύκλοι τραγουδιών μέσα στα επόμενα 40 χρόνια. Λίγοι αριθμητικά - έστω κι αν γίνονται κάπως περισσότεροι αν προσθέσουμε σ’ αυτούς και κάποιες δουλειές που έγιναν με αφορμή το θέατρο και τον κινηματογράφο και κάποιες μεταφορές στα ελληνικά ξένων τραγουδοποιών. Αρκετοί όμως, για να διαμορφώσουν απολύτως το σκηνικό της προσωπικής εξομολόγησης σε ότι αφορά το τραγούδι. Να βάλουν τα θεμέλια και να εδραιώσουν ένα κίνημα «τραγουδοποιών». Κι αυτό παρ’ ότι για 15 τουλάχιοτον χρόνια, ως τα πρώτα χρόνια του ’80, αποτελούσαν το μοναδικό ισχυρό πόλο αυτού του κινήματος. Ο Σαββόπουλος με το ρόλο του τραγουδοποιού, μ’ εκείνον του παραγωγού στη δισκογραφία («Εκδίκηση της γυφτιάς» με Ξυδάκη - Ρασούλη - Παπάζογλου, «Μπαράκια» του Βαγγέλη Γερμανού κλπ ) και στην τηλεόραση ( «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι») αλλά και γενικότερα ως προσωπικότητα που έχει και εκφράζει θέσεις μέσα στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί περίπτωση μοναδική. Χαράζοντας το δικό του δρόμο λίγο πιο αργά αλλά και παράλληλα με τις επιλογές των Χατζιδάκι - Θεοδωράκη είδε να διαμορφώνεται στα βήματά του μια άλλη έκφραση, μια άλλη αντίληψη γραφής.