Hertopia

Abstract

Παράσταση site specific –Hertopia: Μια συνδιοργάνωση του Κέντρου Ντάνκαν και του British Council-Athens μαζί με την ομάδα της Carol Brown στον ιστορικά και αρχιτεκτονικά ιδιαίτερο χώρο του Κέντρου Ντάνκαν που αποτέλεσε την κορυφαία παραγωγή του Βρετανικού Συμβουλίου στην Ελλάδα στον τομέα του χορού). Αυτό το διεθνές πρόγραμμα πλαισιώθηκε από video artists, σχεδιαστές πολυμέσων, αρχιτέκτονες και 15 Έλληνες χορευτές και ξένους. Το Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν, το Βρετανικό Συμβούλιο συνδιοργάνωσαν μαζί με την ομάδα της Carol Brown ένα πρόγραμμα site specific από τις 23 Σεπτεμβρίου έως τις 8 Οκτωβρίου 2005 στον ιστορικά και αρχιτεκτονικά ιδιαίτερο χώρο του Κέντρου Ντάνκαν. Αυτό το διεθνές πρόγραμμα πλαισιώθηκε από video artists, σχεδιαστές πολυμέσων, αρχιτέκτονες και 15 Έλληνες χορευτές και ξένους, με την καθοδήγηση της Βρετανίδας χορογράφου Carol Brown και της Νεοζηλανδής performance designer Dorita Hannah. Το πρόγραμμα περιελάμβανε βίντεο, χορογραφία στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του Ντάνκαν, καθώς και προβολές στο γειτονικό παλαιό υδραγωγείο και σε γύρω κτήρια. Η εκδήλωση αυτή αποτέλεσε την κορυφαία παραγωγή του Βρετανικού Συμβουλίου στην Ελλάδα στον τομέα του χορού και αποτέλεσε μία άσκηση στην πολιτιστική ανταλλαγή και το δημιουργικό διάλογο ανάμεσα σε Βρετανούς και Έλληνες επαγγελματίες καλλιτέχνες του χορού της αρχιτεκτονικής και των πολυμέσων. Η Carol Brown, Νεοζηλανδή χορογράφος με έδρα την Αγγλία, βραβευμένη επανειλημμένα σε διεθνή φεστιβάλ, είναι γνωστή για τις θεωρητικές και πρακτικές της αναζητήσεις στο χώρο της χορογραφίας και της συνάντησης του χορού με τις Νέες Τεχνολογίες και την Αρχιτεκτονική. Το HERTOPIA, ένας δυναμικός φόρος τιμής στο ουτοπικό όραμα που αντιπροσωπεύει αυτό το ιστορικά και αρχιτεκτονικά μοναδικό διεθνές μνημείο του σύγχρονου χορού, απλώθηκε στους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου, στο διπλανό παλιό υδραγωγείο, στις ταράτσες των γειτονικών σπιτιών. Ένα κεντρικό σημείο του προγράμματος HERTOPIA, που υπήρξε συμπαραγωγή του Δήμου Βύρωνα, του Κέντρου Ντάνκαν και του British Council, ήταν ο διάλογος. Διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στο τοπικό και το παγκόσμιο, ανάμεσα στις διαφορετικές τέχνες, τους διαφορετικούς πολιτισμούς. Η σύλληψη του έργου ξεκίνησε από τον προβληματισμό γύρω από τη σχέση και τον ρόλο που διαδραμάτισε το έργο και η φιλοσοφία της Ισιδώρας Ντάνκαν στον σύγχρονο χορό και, στην εξέλιξή του, κατέληξε να αρθρώνει ερωτήματα για το τι σημαίνει να χορεύεις στον 21ο αιώνα την ελευθερία της γυναίκας, και μέσα από το πρίσμα του παρόντος, να θέτει νέα σημεία θέασης για το τι σημαίνει ελευθερία για το χορευτικό σώμα. Στην τελική σκηνή, οι θεατές υπήρξαν μάρτυρες της συμβολικής εικόνας του χορού που ξεδιπλώνεται από τα μέσα προς τα έξω, προς την τοπική κοινωνία και ακόμα πιο μακριά, σε μια πόλη, σε μια Αθήνα που χορεύει.