"Ηλέκτρα" Σοφοκλή

Abstract

Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή κλείνεται σε μία οικειοθελή δουλεία. Θα μπορούσε να ζει κι εκείνη ειρηνικά στο παλάτι όπως η Ιφιάνασσα και η Χρυσόθεμις: μήπως όμως στην πραγματικότητα δεν είναι κι αυτές δούλες διαφορετικού τύπου; Γογγύζοντας για τη μοίρα της και την εξαθλίωσή της, ξεπερνά την κατάπτωση και φτάνει στη διαμαρτυρία. Η Νιόβη, το πρότυπό της, είχε μεταμορφωθεί σε πέτρα, αλλά της είχε απομείνει η μόνη ελευθερία που ζητούσε - να θρηνεί. Ο μύθος βάζει το δραματουργό μπροστά σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Οπως χρειάστηκε να καταφύγουν στο έγκλημα για να τιμωρήσουν ένα έγκλημα, δεν πρέπει να καταφύγουν στη Βεβήλωση για να τιμωρήσουν μια Βεβήλωση; Ο διαφορετικός τρόπος, με τον οποίον παρουσιάζουν οι τρεις τραγικοί την Ηλέκτρα εξαρτάται σε μεγάλο Βαθμό από τη λύση που δίνουν σε τούτο το θρησκευτικό πρόβλημα. Ο Αισχύλος αποσπά την Ηλέκτρα από τη δράση, για να την απαλλάξει από ένα ακόμη οδυνηρό συνειδησιακό πρόβλημα. Ο Σοφοκλής παρουσιάζει μια ηρωίδα σίγουρη για τον εαυτό της στην οποία όλα τα μέσα φαίνονται καλά, αφού ο σκοπός είναι αγαθός, αφού το χέρι που χτυπά είναι το ίδιο το χέρι της Ερινύας. Ο Ευριπίδης, που καταδικάζει ταυτόχρονα την παραδοσιακή εικόνα των θεών και τη Βέβηλη πατροκτονία, εμφανίζει την Ηλέκτρα σαν μια γυναίκα που έχει χαθεί, μιαν άλλη Κλυταιμνήστρα