Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Abstract

Υπάρχουν τραγούδια που σε ταξιδεύουν. Που 'χεις περάσει μαζί τους νύχτες και μέρες. Πολλά χιλιόμετρα ζωής απ' τη μια δεκαετία στην άλλη. Απ' τη μια αγάπη στην άλλη. Που σε κάνουν να θυμάσαι τον παλιά σου εαυτό και τον καινούργιο, τη χώρα σου, τον τόπο σου, τα όχι και τα ναι σου. Κάτι τέτοια τραγούδια φορτώσαμε κι εμείς σ' ένα κάρο με πάνινη σκεπή και μ' οδηγό την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τους συνεργάτες της Κώστα Μακεδόνα, Κώστα Γανωτή, Νίκο Ζούκα και Βασίλη Μοσχονά, μόλις μπει το καλοκαίρι θα ξεκινήσουμε το ταξίδι. Στην καρδιά κάθε πόλης, μες τα θέατρα και στα γήπεδα, θα στήνουμε τη σκηνή μας. Για μια βραδιά και το πρωί πάλι αλλού. Γι' αυτή λοιπόν τη βραδιά του τραγουδιού, του χορού και της φλόγας, σας στέλνουμε αυτή την πρόσκληση. Γιατί το θέμα πια δεν είναι, όταν αποφασίζουμε να βγούμε απ' το σπίτι μας να «σκοτώσουμε μια βραδιά», είναι να «θυμόμαστε αυτή τη βραδιά». Σαν ότι κάτι ήθελε να μας πει. Μέρα με την ημέρα τόσα χρόνια από το 1986 με την Α' Λεωφόρο μέχρι και σήμερα, ξεκαθάριζε μέσα μας ο ήχος, η εικόνα και το χρώμα μιας παράστασης, που θα μπορούσε να γίνει «κοινός τρόπος και λόγος διασκέδασης» όχι μόνο μιας γενιάς αλλά όλων των ηλικιών της σημερινής Ελλάδας. Στο φωτογραφικό υλικό που συνοδεύει αυτό το κείμενο, είναι αποτυπωμένη η χαρά της αποδοχής αυτής της μουσικής παράστασης που παίχτηκε επί 160 νύχτες στη μπουάτ ΖΟΥΜ της οδού Κυδαθηναίων στην Πλάκα και θεωρήθηκε η πρόταση του χειμώνα. Με μια Άλκηστη ακούραστη δυόμιση ώρες επί σκηνής να τραγουδάει, να κινείται, να συγκινεί και να συγκινείται. Γιατί η Άλκηστις είναι για μας η Τραγουδίστρια συνοδοιπόρος μας, που δεν κουράστηκε τόσα χρόνια να απαιτεί από τον εαυτό της και την καριέρα της το παραπέρα. Και κάθε χρονιά μπροστά στα μάτια του κόσμου θέλει να «μεγαλώνει» και να δίνει ξανά και ξανά τις εξετάσεις της, σαν ερμηνεύτρια του Ελληνικού τραγουδιού. Ο πολύτιμος Αντρέας Βουτσινάς, μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα σε Ελλάδα και Γαλλία, έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει μια σειρά από νεολληνικά πάθη, λάθη, ζητούμενα κι ελπίδες και στην ουσία «να σκηνοθετεί σκηνές ομαδικής ζωής» που εμείς, ακριβώς επειδή είναι η καθημερινότητά μας, έχουμε ξεχάσει τη σημασία τους. Και ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα, όσο υπήρχε ομαδική ζωή, υπήρχε και τραγούδι. Αυτό που αναγνώριζαν όλοι για δικό τους τραγούδι. Ο σκηνογράφος Μανόλης Παντελιδάκης, συμφοιτητής μας απ' την Πάντειο, είχε τη λυτρωτική ιδέα η φετεινή γιορτή να μπορεί να στήνεται και στο δρόμο. Μ' ένα σκηνικό γεμάτο ζωή, μνήμες και χρώματα που θυμίζουν μια οποιαδήποτε γωνιά κάθε πόλης, στην πιο ποιητική της πόζα. Ο μαέστρος Νίκος Δανίκας, ασφάλισε την ομοιογένεια, την ποιότητα και το γούστο μιας ορχήστρας, που παίζει από δημοτικά τραγούδια μέχρι οπερέτα -κι έκανε τη μουσική ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ! Ο Κώστας Γανωτής ερμηνεύοντας από μπαλάντες μέχρι Αττίκ, γεύεται την ελευθερία του ρόλου του. Ο Κώστας Μακεδόνας έχει τη χαρά του νέου ανθρώπου, που τραγουδάει «όχι για να επιβιώνει» αλλά για «να βιώνει». Ο Νίκος Ζούκας, ηθοποιός της σχολής του Κουν, με το μεράκι του μουσικού στις αποσκευές του, ζωντανεύει στη σκηνή έναν ήρωα, που «μπορεί και να 'ναι ο εαυτός μας, όταν είναι μόνος του κι ονειρεύεται». Ο Βασίλης Μοσχονάς απ' την Αλεξανδρούπολη, τραγουδάει πολύ ωραία και θέλουμε να τον ακούσετε. Βγαίνει στη σκηνή πρώτη φορά. Καλό Καλοκαίρι