«ΡΑΦΤΗΣ ΚΥΡΙΩΝ» του Ζωρζ Φεντώ

Abstract

Στο έργο Ράφτης κυριών η φάρσα βρίσκει την πιο απολαυστική εκδοχή της. Γραμμένο στα τέλη του 19ου αιώνα αποτελεί την πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα και συνεχίζει από τότε τη λαμπρή του διαδρομή φτάνοντας μέχρι και σήμερα να καυτηριάζει με τόλμη και απίστευτο χιούμορ, συμπεριφορές και καταστάσεις που επιστρέφουν ξανά και ξανά. Ταχύς ρυθμός, ανατροπές, κοφτερές ατάκες, συνθέτουν ένα σύμπαν πικάντικο και κωμικό προσφέροντας μας άφθονο γέλιο.

Ο Ζεράρ Μουλινό, επιφανής γιατρός, παντρεμένος με την Υβόν, παράλληλα διατηρεί ερωτική σχέση με τη Σουζάν, σύζυγο του Ωμπέν. Ο Ωμπέν απατά τη Σουζάν με τη Ρόζα, σύζυγο του Μπασσινέ, φίλου του Μουλινό. Ο Μουλινό προκειμένου να μπορεί ανενόχλητος να ζήσει τον παράνομο έρωτά του, νοικιάζει από τον Μπασσινέ ένα διαμέρισμα το οποίο μέχρι πρότινος λειτουργούσε ως ραφτάδικο κι εκεί κανονίζει να συναντήσει τη Σουζάν. Όμως μόνο την ησυχία του δεν θα βρει! Από το «αμαρτωλό» διαμέρισμα περνάνε νόμιμοι σύζυγοι και παράνομοι εραστές, μια πελάτισσα του πρώην ραφτάδικου η οποία επιμένει να της πάρει ο «ράφτης» Μουλινό μέτρα για το καινούριο της φόρεμα, η μητέρα της Υβόν, κυρία Αιγκρεβίλ, υποψιασμένη για τις πονηρές προθέσεις του γαμπρού της και φυσικά ο μπάτλερ του Μουλινό, Ετιέν, το πρόσωπο που θα ανακατώσει ακόμα περισσότερο τα νερά προκαλώντας ξεκαρδιστικές καταστάσεις.

Το κλασικό σκηνικό περιβάλλον της φάρσας με τις πόρτες έχει την τιμητική του. Η χρήση της πόρτας έχει παράλληλα διακοσμητικό και δραματουργικό χαρακτήρα: το άνοιγμα ή το κλείσιμο της σηματοδοτεί όχι απλώς την είσοδο ή την έξοδο από το χώρο αλλά συνάμα την είσοδο ή την έξοδο στο γέλιο, την έκπληξη, την ανατροπή, την έκθεση, την αγωνία, την προσδοκία των ηρώων. Χρησιμοποιείται με ευφάνταστους τρόπους για να μετατραπεί τελικά σε έναν άλλου είδους καθρέφτη που αντανακλά ξεκαρδιστικά τη ψυχική διάθεση των ηρώων.

Κι αν στο Ράφτη κυριών τα πρόσωπα και τα κοστούμια αλλάζουν, ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι και η δική μας εποχή δεν χαρακτηρίστηκε από εκείνον τον επιφανειακό καθωσπρεπισμό που τόσο εύστοχα και αστεία καυτηριάζει ο Ζωρζ Φεντώ με το έργο του;